12 godzin ciszy

 On pracuje całymi dniami.

Wraca zmęczony, z głową pełną spraw i obowiązków. Ja mam czas, a czas to najlepsza broń.

W ciągu dnia szukam drobiazgów, które wytrącą go z równowagi.
Otwieram wszystkie szafki w kuchni i zostawiam je rozwalone, jakby wichura przeszła przez mieszkanie.
Nalewam sobie wina i stawiam kieliszek na jego laptopie, zostawiając mokry ślad na obudowie.
Rozsypuję trochę cukru na świeżo umytą podłogę i rozdeptuję go bosą stopą, zostawiając lepkie ślady.

To wszystko są gesty drobne, ale z premedytacją uderzają w jego pedantyczny świat.

Kiedy wraca i to widzi, najpierw tylko milczy. Widzę, jak napina mięśnie szczęki, jak jego oczy uciekają na bok. Wreszcie wybucha:

— Czy ty naprawdę musisz wszystko niszczyć? Czy choć raz nie możesz…

Przerywam mu.
Podchodzę blisko, patrzę mu prosto w oczy i mówię zimno:

— Nie podoba mi się ton, którym do mnie mówisz.

On próbuje się bronić:
— Ale ja mam rację, popatrz…

Podnoszę rękę, jakbym chciała go uciszyć.
— Dość. Do skrzyni. Dwanaście godzin.

W środku

Zamykam wieko. Metalowy zatrzask klika. Cisza.

Na początku słychać, jak głęboko oddycha.
Wiem, że w nim kipi. Że rozsadza go poczucie absurdu.
On miał rację. To ja byłam winna.
A jednak to on ląduje w skrzyni.

Pierwsza godzina — gniew. Słyszę, jak uderza pięścią w ściankę. Jak szepcze pod nosem przekleństwa. W jego głowie wszystko jeszcze krzyczy: „To niesprawiedliwe! To chore!”

Trzecia godzina — cisza. Gniew topnieje. Zaczyna rozumieć, że walka nie ma sensu. Czuje zmęczenie. Czuje swoje ciało w niewygodnej pozycji, kark zaczyna boleć. To go rozbraja szybciej niż cokolwiek innego.

Szósta godzina — samotność zaczyna gryźć. Brak światła, brak ruchu, brak mojej obecności. Paradoksalnie, wściekłość zamienia się w tęsknotę. Już nie chce dowieść, że miał rację. Chce tylko, żebym otworzyła, żebym była.

Dziewiąta godzina — skrzynia staje się jego światem. Czuje zapach drewna, własny pot, czuje jakby powoli tracił poczucie czasu. To moment, w którym jego duma całkowicie pęka.

Dwunasta godzina — kiedy otwieram wieko, patrzy na mnie innymi oczami. To już nie spojrzenie człowieka, który chce mieć rację. To spojrzenie człowieka, który chce mnie zadowolić, który potrzebuje przebaczenia.

Po wszystkim

Wychodzi powoli, jakby bał się, że zrobi coś źle. Oczy ma czerwone, zmęczone, a w jego ruchach jest coś miękkiego, złamanego.

Kładzie się u moich stóp i mówi cicho:
— Przepraszam. Nie powinienem podnosić głosu. Wiem, że zawiodłem.

Patrzę na niego z góry. To, co jeszcze kilka godzin temu było gniewem i logiką, teraz zmieniło się w pokorę i wdzięczność.

A ja czuję triumf. Bo wiem, że to ja tworzę zasady, łamię je i karzę go za reakcję.
On to wie też.
I właśnie dlatego jest mój.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Rekrutacja otwarta – Poszukuję niewolnika godnego mojej ciszy i mojej uwagi

Obraz
Nadszedł moment, w którym otwieram drzwi. Nie do karceru. Do możliwości. Do zaszczytu. Po długim czasie pracy z tymi, którzy już byli „moimi”, postanowiłam przyjąć nowego niewolnika. Jednego. Tylko jednego. Nie szukam mężczyzny. Nie szukam ciała. Szukam duszy gotowej na rozbicie, złożenie od nowa i pełne oddanie. Czego oczekuję Nie interesuje mnie twoje doświadczenie w BDSM. Liczy się to, kim jesteś w milczeniu. Wymagam: Gotowości do głębokiej, trwałej uległości – nie gry, nie weekendowego odgrywania ról. Stabilności emocjonalnej i psychicznej – mój świat to przestrzeń intensywna. Jeśli nie jesteś gotowy, nie próbuj. Zgody na rytuały, kontrolę i samotność – karcer to nie fantazja. To realność. Komunikatywności i szczerości – ukrywanie granic i emocji to forma nieposłuszeństwa. Wrażliwości – musisz czuć , nie tylko chcieć . Gotowości na posłuszeństwo w ciszy i bez scenariusza – nie prowadzę spektakli. Tworzę rzeczywistość. Co Cię czeka Jeśli zostaniesz...
Czytaj więcej

Tylko on, cisza i moja wola.

  Karcer – moja świątynia kontroli i lustro duszy niewolnika Są takie miejsca, które w oczach niewtajemniczonych wyglądają jak zamknięcie. Dla mnie – i dla mojego niewolnika – karcer to coś znacznie więcej. To narzędzie, rytuał, przestrzeń, gdzie odzieram go z pozorów samostanowienia i sprowadzam do jego esencji: czystego uległego oddania. Dla wielu to po prostu małe, ciemne pomieszczenie – dla mnie to świątynia, gdzie sprawuję rytualną władzę, a on doświadcza katharsis. Dlaczego kocham karcer? Karcer daje mi satysfakcję i władzę, ale nie tę ordynarną, powierzchowną. To subtelna forma dominacji, która działa na psychikę głębiej niż jakikolwiek bat. Gdy zamykam drzwi tego miejsca, czuję spokój. Wiem, że mój niewolnik jest tam, gdzie powinien być – w ciemności, sam, odcięty od świata, skupiony wyłącznie na mnie i mojej woli. Czasem wykorzystuję karcer jako karę – za brak dyscypliny, zuchwałość, lub po prostu po to, by przypomnieć mu, kim jest. Innym razem to nagroda – sposób na oczys...
Czytaj więcej

Pierwsze wejście w ciszę – jak prowadzę niedoświadczonego niewolnika do karceru

 Każdy człowiek ma swoje pierwsze razy. Pierwszy dotyk dominacji. Pierwszy raz, gdy nie decyduje. Pierwszy raz, gdy nie wie, co go czeka… ale i tak idzie dalej. Gdy przychodzi do mnie nowy niewolnik — niedoświadczony, jeszcze nieoswojony z głębią, którą niosę — wiem, że nie można go od razu wrzucić w ciemność. Zbyt szybkie zanurzenie w bezwzględną ciszę karceru mogłoby go nie rozbić, ale złamać w sposób nieodwracalny. A ja nie chcę łamać. Chcę tworzyć . Widzę strach – i pozwalam mu istnieć Każdy, kto do mnie trafia, ma w sobie nie tylko pragnienie, ale i lęk . Czasem go wypiera, czasem maskuje udawaną pewnością, czasem chowa w żarliwym „Pani, zrobię wszystko!”. Ale ja zawsze go widzę. I nigdy nie wyśmiewam. Bo wiem, że prawdziwa uległość nie rodzi się ze ślepej odwagi , ale z odwagi świadomej, tej, która drży i mimo to klęka. Zaczynam od obecności, nie od ciszy Nie prowadzę nowego niewolnika od razu do karceru. Zaczynam od relacji. Od słów. Od spojrzenia. Od pytan...
Czytaj więcej