Femdom okiem Dominy

Zamknięcie na chwilę to cisza. Zamknięcie na długo to przemiana . Niewolnicy często marzą o karcerze — wyobrażają sobie godzinę w ciemnym pokoju, kajdanki, może knebel i „ekscytację”. Ale to jeszcze nie karcer . To zabawa w zamknięcie. Prawdziwy karcer zaczyna się wtedy, gdy ciało zaczyna się buntować . Gdy głód pojawia się nie tylko w brzuchu, ale i w duszy. I właśnie o tym dziś piszę. Zamykanie na długo – nie chodzi o torturę. Chodzi o zmianę rytmu Kiedy pozbawiam niewolnika bodźców, światła, dźwięków, a potem — stopniowo — również kontroli nad czasem i dostępem do jedzenia, zaczyna się coś niezwykłego. On przestaje funkcjonować jako wolny człowiek . Znika potrzeba rozumienia. Znika potrzeba planowania. Znika opór. Zostaje czekanie . Czyste, pokorne, nagie. Głód – mój ulubiony strażnik Lubię obserwować, jak niewolnik zaczyna się zastanawiać: „Czy dziś coś zjem?” Czy pozwolę mu na chleb, suchy ryż, a może tylko wodę? Kontrola jedzenia nie jest dla mnie formą sadys...

 Każdy człowiek ma swoje pierwsze razy. Pierwszy dotyk dominacji. Pierwszy raz, gdy nie decyduje. Pierwszy raz, gdy nie wie, co go czeka… ale i tak idzie dalej. Gdy przychodzi do mnie nowy niewolnik — niedoświadczony, jeszcze nieoswojony z głębią, którą niosę — wiem, że nie można go od razu wrzucić w ciemność. Zbyt szybkie zanurzenie w bezwzględną ciszę karceru mogłoby go nie rozbić, ale złamać w sposób nieodwracalny. A ja nie chcę łamać. Chcę tworzyć . Widzę strach – i pozwalam mu istnieć Każdy, kto do mnie trafia, ma w sobie nie tylko pragnienie, ale i lęk . Czasem go wypiera, czasem maskuje udawaną pewnością, czasem chowa w żarliwym „Pani, zrobię wszystko!”. Ale ja zawsze go widzę. I nigdy nie wyśmiewam. Bo wiem, że prawdziwa uległość nie rodzi się ze ślepej odwagi , ale z odwagi świadomej, tej, która drży i mimo to klęka. Zaczynam od obecności, nie od ciszy Nie prowadzę nowego niewolnika od razu do karceru. Zaczynam od relacji. Od słów. Od spojrzenia. Od pytan...