Pierwsze wejście w ciszę – jak prowadzę niedoświadczonego niewolnika do karceru
Każdy człowiek ma swoje pierwsze razy.
Pierwszy dotyk dominacji.
Pierwszy raz, gdy nie decyduje.
Pierwszy raz, gdy nie wie, co go czeka… ale i tak idzie dalej.
Gdy przychodzi do mnie nowy niewolnik — niedoświadczony, jeszcze nieoswojony z głębią, którą niosę — wiem, że nie można go od razu wrzucić w ciemność.
Zbyt szybkie zanurzenie w bezwzględną ciszę karceru mogłoby go nie rozbić, ale złamać w sposób nieodwracalny.
A ja nie chcę łamać.
Chcę tworzyć.
Widzę strach – i pozwalam mu istnieć
Każdy, kto do mnie trafia, ma w sobie nie tylko pragnienie, ale i lęk.
Czasem go wypiera, czasem maskuje udawaną pewnością, czasem chowa w żarliwym „Pani, zrobię wszystko!”.
Ale ja zawsze go widzę.
I nigdy nie wyśmiewam.
Bo wiem, że prawdziwa uległość nie rodzi się ze ślepej odwagi, ale z odwagi świadomej, tej, która drży i mimo to klęka.
Zaczynam od obecności, nie od ciszy
Nie prowadzę nowego niewolnika od razu do karceru.
Zaczynam od relacji. Od słów. Od spojrzenia. Od pytania o jego lęki, fantazje i granice — nie po to, by je omijać, ale by zrozumieć, gdzie może się zacząć proces przemiany.
Pierwsze spotkania są często pełne napięcia.
Zadaję niewygodne pytania.
Milczę w kluczowych momentach.
Sprawdzam.
Czy słucha.
Czy oddycha moim rytmem.
Czy potrafi się poddać… zanim jeszcze rozkażę.
Pierwszy kontakt z karcerem
Nie każę mu tam wejść.
Zapraszam.
Brzmi zaskakująco?
Wiem.
Ale to właśnie zaproszenie sprawia, że ten pierwszy raz nie staje się przemocą.
Daję mu wybór — pozorny. Bo wiem, że jeśli naprawdę pragnie być mój, wejdzie.
To nie jest jeszcze prawdziwy karcer.
To namiastka.
Krótka cisza. 10 minut. 20.
Bez światła.
Bez dźwięków.
Tylko on i własny oddech.
Obserwuję go w tym czasie — nie fizycznie, lecz psychicznie.
Jak reaguje.
Czy panikuje.
Czy wchodzi głębiej.
Czy oddaje się, choć drzwi są uchylone.
Po wyjściu nie pytam: „Jak było?”
Nie interesuje mnie powierzchowna odpowiedź.
Czekam.
Aż powie sam.
Czasem milczy.
I ta cisza mówi wszystko.
Czasem płacze.
I wiem, że zaczął się jego proces.
Jeśli wraca — wiem, że mogę pójść dalej.
Moja rola – opiekunka, architektka, Sędzia
Jestem czuła, jeśli trzeba.
Potrafię objąć go spojrzeniem, gdy wraca z karceru rozbity i niepewny.
Dotknąć go jednym słowem — „dobrze” — które w jego świecie znaczy więcej niż sto pochwał.
Ale jestem też surowa.
Nie rozczulam się nad buntowniczym ego.
Nie toleruję półoddania.
Nie interesują mnie ulegli „na próbę”.
Jeśli zdecydujesz się wejść głębiej, musisz wiedzieć, że to droga bez gwarancji i bez mapy.
Ja jestem kompasem.
Ale nigdy nie prowadzę na skróty.
Po co to wszystko?
Bo wiem, że gdzieś w Tobie — mój przyszły niewolniku — jest ta potrzeba.
By ktoś Cię prowadził.
Byś nie musiał decydować.
Byś był czyjś.
Cały.
Bezwarunkowo.
A ja wiem, jak Cię tam zaprowadzić.
Z troską.
Z bezwzględnością.
Z ciszą, która leczy.
I karcerem, który nie więzi — tylko wyzwala.
Komentarze
Prześlij komentarz