„Gra w zapomnienie”

 


opowieść z perspektywy Dominującej

Nie powiedziałam mu, co się dzisiaj wydarzy. Wiem, że tego nienawidzi — tej ciszy przed upadkiem. Ale milczenie to moje pierwsze narzędzie.

Gdy wszedł do pokoju, na podłodze czekały trzy przedmioty: knebel, obroża i opaska na oczy. Usiadłam w fotelu i powiedziałam tylko:
— Wybierz dwa. Jeden zostaje na później.

Widziałam, jak jego wzrok błądził nerwowo, jak kalkulował, próbując zgadnąć, co ukrywam. Czas leciał. Zegar tykał. W końcu sięgnął po knebel i obrożę.

— Błąd — westchnęłam. — A więc wzrok zostaje. Ale reszta świata będzie ci odebrana.

Zacisnęłam pas obroży z wyraźnym kliknięciem. Knebel wszedł głęboko, tłumiąc oddech. Teraz mógł tylko patrzeć. I właśnie to zamierzałam wykorzystać.

Etap I: Milczący Teatr

Ustawiłam go na kolanach, a przed nim — scenę z figurkami. Maleńkie, ale precyzyjnie odwzorowane: domina, sub, skrzynia, pejcz.

— Teraz posłuchaj uważnie. — Podałam mu kartę z krótką historią i pięć pustych miejsc do uzupełnienia. — Opisz, co zrobiła domina. Użyj właściwych słów. Każde słowo nieposłuszeństwa — minuta bez powietrza.

Widziałam, jak ręka mu drży, jak stara się zachować zimną krew. Pisał powoli, wiedząc, że każdy błąd ma cenę. Gdy skończył, spojrzałam na tekst. Dwa błędy. Dwie minuty.

Nie mówiłam nic. Po prostu włożyłam mu maskę do oddychania z ograniczonym dopływem powietrza i odpaliłam timer. W ciszy.

Etap II: Gra w decyzje

Po chwili rozluźnienia — kolejna runda. Trzy zamknięte pudełka. W jednym: miękki materiał. W drugim: klamerki. W trzecim: nic.

— Wybieraj, ale pamiętaj. To nie o to chodzi, co wybierzesz, tylko czy wybierzesz właściwie.

Wybrał pudełko numer dwa. Klamerki. Uśmiechnęłam się.

— Pięknie. A więc: każda klamerka to jedno pytanie. Jeśli odpowiesz źle, zostaje. Jeśli dobrze — zdejmuję.

Zadawałam pytania podchwytliwe, osobiste, intymne. O mnie. O nim. O tym, co naprawdę czuje, gdy nie ma już żadnych praw. Gdy jego ciało jest moje, ale ja jeszcze nie zaczęłam grać na poważnie.

Zostawiłam mu pięć klamerek. Czułam jego drżenie. Dobrze.

Etap III: Skrzynia

— Zasłużyłeś. — Powiedziałam cicho. Nie zapytał, na co. Już wiedział.

Podeszłam do skrzyni. Otworzyłam ją powoli, jakby to była trumna. W pewnym sensie — była. Na godzinę miał zniknąć. Zostać sam ze sobą. Z niczym więcej jak z moją kontrolą, która trwała nawet wtedy, gdy mnie nie widział.

Zapięłam go w pasy. Ciało bez ruchu. Skrzynia zamknięta. Ciemność absolutna. Ale nie kompletna.

Co dwadzieścia minut włączałam dźwiękowy sygnał — nieprzyjemny, przeszywający, ale nierówny. Czasem dwie sekundy. Czasem pięć. Raz trzydzieści. Miał się zgubić w czasie. I się zgubił.

Zanim go wypuściłam, zapytałam tylko:
— Jak długo tam byłeś?
Odpowiedział: — Może… dwie godziny?

Uśmiechnęłam się. Minęło tylko 47 minut.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tylko on, cisza i moja wola.

  Karcer – moja świątynia kontroli i lustro duszy niewolnika Są takie miejsca, które w oczach niewtajemniczonych wyglądają jak zamknięcie. Dla mnie – i dla mojego niewolnika – karcer to coś znacznie więcej. To narzędzie, rytuał, przestrzeń, gdzie odzieram go z pozorów samostanowienia i sprowadzam do jego esencji: czystego uległego oddania. Dla wielu to po prostu małe, ciemne pomieszczenie – dla mnie to świątynia, gdzie sprawuję rytualną władzę, a on doświadcza katharsis. Dlaczego kocham karcer? Karcer daje mi satysfakcję i władzę, ale nie tę ordynarną, powierzchowną. To subtelna forma dominacji, która działa na psychikę głębiej niż jakikolwiek bat. Gdy zamykam drzwi tego miejsca, czuję spokój. Wiem, że mój niewolnik jest tam, gdzie powinien być – w ciemności, sam, odcięty od świata, skupiony wyłącznie na mnie i mojej woli. Czasem wykorzystuję karcer jako karę – za brak dyscypliny, zuchwałość, lub po prostu po to, by przypomnieć mu, kim jest. Innym razem to nagroda – sposób na oczys...
Czytaj więcej

Rekrutacja otwarta – Poszukuję niewolnika godnego mojej ciszy i mojej uwagi

Obraz
Nadszedł moment, w którym otwieram drzwi. Nie do karceru. Do możliwości. Do zaszczytu. Po długim czasie pracy z tymi, którzy już byli „moimi”, postanowiłam przyjąć nowego niewolnika. Jednego. Tylko jednego. Nie szukam mężczyzny. Nie szukam ciała. Szukam duszy gotowej na rozbicie, złożenie od nowa i pełne oddanie. Czego oczekuję Nie interesuje mnie twoje doświadczenie w BDSM. Liczy się to, kim jesteś w milczeniu. Wymagam: Gotowości do głębokiej, trwałej uległości – nie gry, nie weekendowego odgrywania ról. Stabilności emocjonalnej i psychicznej – mój świat to przestrzeń intensywna. Jeśli nie jesteś gotowy, nie próbuj. Zgody na rytuały, kontrolę i samotność – karcer to nie fantazja. To realność. Komunikatywności i szczerości – ukrywanie granic i emocji to forma nieposłuszeństwa. Wrażliwości – musisz czuć , nie tylko chcieć . Gotowości na posłuszeństwo w ciszy i bez scenariusza – nie prowadzę spektakli. Tworzę rzeczywistość. Co Cię czeka Jeśli zostaniesz...
Czytaj więcej

Pierwsze wejście w ciszę – jak prowadzę niedoświadczonego niewolnika do karceru

 Każdy człowiek ma swoje pierwsze razy. Pierwszy dotyk dominacji. Pierwszy raz, gdy nie decyduje. Pierwszy raz, gdy nie wie, co go czeka… ale i tak idzie dalej. Gdy przychodzi do mnie nowy niewolnik — niedoświadczony, jeszcze nieoswojony z głębią, którą niosę — wiem, że nie można go od razu wrzucić w ciemność. Zbyt szybkie zanurzenie w bezwzględną ciszę karceru mogłoby go nie rozbić, ale złamać w sposób nieodwracalny. A ja nie chcę łamać. Chcę tworzyć . Widzę strach – i pozwalam mu istnieć Każdy, kto do mnie trafia, ma w sobie nie tylko pragnienie, ale i lęk . Czasem go wypiera, czasem maskuje udawaną pewnością, czasem chowa w żarliwym „Pani, zrobię wszystko!”. Ale ja zawsze go widzę. I nigdy nie wyśmiewam. Bo wiem, że prawdziwa uległość nie rodzi się ze ślepej odwagi , ale z odwagi świadomej, tej, która drży i mimo to klęka. Zaczynam od obecności, nie od ciszy Nie prowadzę nowego niewolnika od razu do karceru. Zaczynam od relacji. Od słów. Od spojrzenia. Od pytan...
Czytaj więcej