#2: „Bo zaproponował, że to ja mogłabym przeprosić”

 

czyli jak mężczyzna nauczył się, że jego miejsce nie jest w roli sędziego

Nie uniosłam głosu. Nie uniosłam nawet brwi. Ale w środku poczułam, jak zatrzaskuje się jakaś niewidzialna klamra.

Powiedział to spokojnie, może nawet z troską. Jakby był racjonalny. Jakby nasze partnerstwo miało dwie strony równorzędne.

— Myślę, że w tym akurat przypadku... może... to ty powinnaś przeprosić.

W pierwszej chwili zamarłam. A potem spojrzałam mu prosto w oczy, spokojnie, bez emocji, ale z tą siłą, którą zna doskonale.

— Czy właśnie zaproponowałeś, żebym ja cię przeprosiła?

Nie odpowiedział. Wiedział, że cokolwiek powie, będzie użyte przeciwko niemu. I słusznie.

Etap I: Czas na myślenie

Nie kazałam mu wejść do skrzyni od razu. Dałam mu pół godziny. Czasu, żeby naprawdę zrozumiał, co zrobił. I, co ważniejsze — co sugerował.

Dałam mu to „komfortowe złudzenie”, że to był tylko głupi komentarz.
Nie odezwałam się do niego. Nie spojrzałam. Robiłam swoje. I wiem, że ta cisza była dla niego nie do zniesienia. Bo cisza ode mnie znaczy jedno: kara nadchodzi. I będzie taka, na jaką nie ma odpowiedzi.

Po 30 minutach, spokojnie, prawie beznamiętnie powiedziałam:

— Do skrzyni. Bez słowa.

Etap II: Otwarta pokora

Zamknęłam go na godzinę. Tym razem zostawiłam wieko niedomknięte o 2 centymetry. Nie po to, by miał więcej powietrza. Ale by czuł złudzenie, że prawie może się wydostać. Że świat nadal tam jest — tylko niedostępny.

To najgorszy stan: bliskość wyjścia, ale pod pełną kontrolą.
Jakby jego wolność była na wyciągnięcie ręki. Ale przecież to ja trzymałam klucz.

Pod koniec zaczął szeptać coś z wnętrza skrzyni.

— Przepraszam, Pani… myliłem się… Proszę… Wiem, że przekroczyłem granicę…

Czekałam jeszcze dziesięć minut.

Dopiero potem otworzyłam skrzynię.

Leżał z oczami spuszczonymi, ramiona złożone jak w modlitwie.

Patrzył na mnie, jakby zobaczył świętość. Ale to nie była litość. To była dominacja, której nie próbował już podważać.

Etap III: Lekcja

Zbliżyłam się powoli. Uklęknęłam przy skrzyni i położyłam dłoń na jego piersi.

— Wiesz już, dlaczego to powiedziałeś?

— Tak, Pani. Bo próbowałem zrzucić odpowiedzialność. I odwrócić układ. Chciałem, byś to ty się tłumaczyła.

— I?

— To nie twoja rola. Ja jestem tym, który przeprasza.

Uśmiechnęłam się lekko. Nie z czułości. Z satysfakcji.

— Zapamiętaj to dobrze. Propozycja, bym się tłumaczyła, jest formą buntu. A bunt zamyka się. Tak, jak ty byłeś zamknięty.

Refleksja

To nie była kłótnia. To była próba przewrócenia układu sił. I choć subtelna, zasługiwała na pełną odpowiedź. Bo w dominacji nie chodzi tylko o sceny, kneble i pasy. Chodzi o światopogląd. O porządek.

I ten porządek mówi jasno:

To nie ja przepraszam. To ty musisz na mnie zasłużyć.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tylko on, cisza i moja wola.

  Karcer – moja świątynia kontroli i lustro duszy niewolnika Są takie miejsca, które w oczach niewtajemniczonych wyglądają jak zamknięcie. Dla mnie – i dla mojego niewolnika – karcer to coś znacznie więcej. To narzędzie, rytuał, przestrzeń, gdzie odzieram go z pozorów samostanowienia i sprowadzam do jego esencji: czystego uległego oddania. Dla wielu to po prostu małe, ciemne pomieszczenie – dla mnie to świątynia, gdzie sprawuję rytualną władzę, a on doświadcza katharsis. Dlaczego kocham karcer? Karcer daje mi satysfakcję i władzę, ale nie tę ordynarną, powierzchowną. To subtelna forma dominacji, która działa na psychikę głębiej niż jakikolwiek bat. Gdy zamykam drzwi tego miejsca, czuję spokój. Wiem, że mój niewolnik jest tam, gdzie powinien być – w ciemności, sam, odcięty od świata, skupiony wyłącznie na mnie i mojej woli. Czasem wykorzystuję karcer jako karę – za brak dyscypliny, zuchwałość, lub po prostu po to, by przypomnieć mu, kim jest. Innym razem to nagroda – sposób na oczys...
Czytaj więcej

Spotkanie dwóch światów dominacji – moja fascynacja blogiem Pani Doroty

Czasami Wszechświat podsuwa nam coś nieoczekiwanie pięknego. Coś, co nie tylko nas zaskakuje, ale wręcz porusza do głębi – jakbyśmy zobaczyły własne odbicie, ale w innym lustrze. Tak było, gdy przypadkiem trafiłam na blog https://bdsmdomina.wordpress.com/ . Wiecie dobrze, że jestem kobietą konsekwentną. Kocham kontrolę. Kocham ciszę w karcerze, która z czasem zaczyna mówić głośniej niż jakikolwiek krzyk. Kocham spojrzenie uległego, gdy w końcu rozumie, że odebrałam mu nie tylko swobodę ruchu, ale i ciężar decyzyjności. Moje podejście do femdomu jest surowe, bezpośrednie, cielesne. Ale też – przemyślane, symboliczne, głęboko zanurzone w rytuale. Tym większym zaskoczeniem był dla mnie blog Pani Doroty. Bo to inna forma dominacji – subtelniejsza, bardziej duchowa, poetycka. Jej słowa mają strukturę rytuału, ale miękkość aksamitnych kajdan. To nie tylko doświadczenie – to filozofia. To kobieta, która wie, czego chce, ale nie potrzebuje krzyczeć. Jej siła płynie z ciszy, z dojrzałości, z za...
Czytaj więcej

FemDomania.pl – gdzie fantazje spotykają rzeczywistoś

W świecie pełnym masek, poprawności i codziennego udawania, potrzeba autentyczności i wyrazistej ekspresji staje się coraz silniejsza. Zwłaszcza dla tych z nas, którzy czują, że „więcej” zaczyna się tam, gdzie kończy się przeciętność. I właśnie dlatego chcę dziś podzielić się z Tobą miejscem, które jest wyjątkowe — nie tylko dla mnie jako Dominy, ale też dla tysięcy osób poszukujących swojego miejsca w świecie BDSM. Mówię o FemDomania.pl – polskim portalu społecznościowym, który skupia ludzi zafascynowanych relacjami D/s, femdomem, uległością, fetyszem i szeroko pojętą erotyczną grą sił. Co znajdziesz na FemDomanii? To nie jest kolejny płytki portal randkowy. FemDomania to przestrzeń dla ludzi świadomych swoich pragnień — tych, którzy wiedzą, że relacja może być zarówno emocjonalna, jak i oparta na strukturze dominacji i uległości. Portal oferuje wiele funkcjonalności, dzięki którym można nie tylko znaleźć swoją drugą połówkę do zabawy... ale też zbudować realną, autentyczną więź ...
Czytaj więcej