„Gdy popełniam błąd… i to on musi mnie przepraszać”

 


czyli o absolutnej władzy, która pachnie szaleństwem i podnieca mnie do granic

Nie jestem idealna. Potrafię się pomylić. Zapomnieć, przeoczyć, źle zrozumieć.
Czasem to coś błahostkowego, czasem poważniejszego.
Ale najpiękniejsze jest to, że to i tak kończy się jego winą.

Wiem, jak to brzmi.
Brzmi jak coś niesprawiedliwego, coś „nieludzkiego”. I właśnie dlatego to mnie kręci. Do szpiku.

🔥 Złość, której nie może wyrazić

Jest coś cudownie chorego w widoku mężczyzny, który wie, że ma rację,
który czuje złość, irytację, pulsujące napięcie pod skórą…
a mimo to musi przepraszać mnie — bo nie wolno mu tej złości okazać.

To nie fizyczny ból mnie ekscytuje.
To to wewnętrzne rozdzieranie. Ta wojna między jego ego a jego poddaństwem.
Wiem, że w środku krzyczy.
Wiem, że myśli: „To niesprawiedliwe! Ona się pomyliła! To nie ja!”

A ja patrzę na niego spokojnie. Milczę. Czekam.
Aż sam podejdzie.
Aż sam uklęknie.
Aż sam wypowie to zdanie: „Przepraszam Cię, Pani, że się zezłościłem. To moja wina.”

🕳️ Skrzynia — gdy potrzebuję więcej

Czasem samo przepraszanie mi nie wystarcza.
Bo nie chodzi tylko o to, żeby uznał swoją niższość.
Chodzi o długość tej niższości. O czas, w którym będzie ją odczuwał na każdym poziomie.

Wtedy go zamykam.

  • 1 godzina – gdy błąd był mały, a jego reakcja tylko lekko niepokorna.
    To delikatna korekta — przypomnienie, że nawet gdy mam gorszy dzień, on musi być doskonały.

  • 2-3 godziny – gdy zdenerwował się widocznie, choć nic nie powiedział.
    To czas, żeby w ciemności przerobił każde westchnienie, każde „co za absurd”, które przyszło mu do głowy.

  • 5 godzin – gdy próbował mi tłumaczyć „jak było naprawdę”.
    Wtedy musi zrozumieć, że nie ma „prawdy” poza moją wersją. I że jego logika to tylko zabawka.

  • 10 godzin – najrzadziej, ale zdarza się. Gdy próbował pokazać mi emocje:
    „Pani, to naprawdę mnie boli…”
    Tak, kochanie. Będzie bolało bardziej.
    Taka długość nie jest karą. To katharsis, rytuał oczyszczenia z tej brudnej potrzeby, by mieć rację.

Czas liczę sobie.
Czasem zaglądam.
Czasem nie.

💄 A co ja wtedy czuję?

To trudne do opisania.

Nie satysfakcję.
Nie triumf.
To coś bardziej pierwotnego.
Jakby moje wnętrze mówiło: „Właśnie tak powinna wyglądać władza.”

Jestem świadoma, że to chore.
Wiem, że on cierpi, że walczy w sobie z bezsilnością, frustracją, zaprzeczeniem.
I właśnie ta walka mnie podnieca.
Nie jego ból. Jego niemożność. Jego poddanie się mojej narracji, mojej wersji, mojemu światu.

Gdy leży tam w skrzyni, z racją, której nikt nie chce słuchać,
a ja maluję paznokcie, robię zdjęcia, popijam wino…
czuję się jak bogini z własnym ołtarzem.
Tylko że tym ołtarzem jest jego klęczące, ciche, rozbite ja.

🖤 Refleksja? A może wyznanie?

Nie jestem sprawiedliwa.
Jestem absolutna.

To nie gra o prawdę.
To gra o władzę.
I choć czasem wiem, że przekraczam granice, to właśnie wtedy czuję, że oddycham najpełniej.

Władza smakuje najlepiej, kiedy wiesz, że ją nadużywasz.
A on… on błaga mnie o przebaczenie za moje własne błędy.
I robi to z miłości.
Z uzależnienia.
Z uległości, która już nie zna granic.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tylko on, cisza i moja wola.

  Karcer – moja świątynia kontroli i lustro duszy niewolnika Są takie miejsca, które w oczach niewtajemniczonych wyglądają jak zamknięcie. Dla mnie – i dla mojego niewolnika – karcer to coś znacznie więcej. To narzędzie, rytuał, przestrzeń, gdzie odzieram go z pozorów samostanowienia i sprowadzam do jego esencji: czystego uległego oddania. Dla wielu to po prostu małe, ciemne pomieszczenie – dla mnie to świątynia, gdzie sprawuję rytualną władzę, a on doświadcza katharsis. Dlaczego kocham karcer? Karcer daje mi satysfakcję i władzę, ale nie tę ordynarną, powierzchowną. To subtelna forma dominacji, która działa na psychikę głębiej niż jakikolwiek bat. Gdy zamykam drzwi tego miejsca, czuję spokój. Wiem, że mój niewolnik jest tam, gdzie powinien być – w ciemności, sam, odcięty od świata, skupiony wyłącznie na mnie i mojej woli. Czasem wykorzystuję karcer jako karę – za brak dyscypliny, zuchwałość, lub po prostu po to, by przypomnieć mu, kim jest. Innym razem to nagroda – sposób na oczys...
Czytaj więcej

Spotkanie dwóch światów dominacji – moja fascynacja blogiem Pani Doroty

Czasami Wszechświat podsuwa nam coś nieoczekiwanie pięknego. Coś, co nie tylko nas zaskakuje, ale wręcz porusza do głębi – jakbyśmy zobaczyły własne odbicie, ale w innym lustrze. Tak było, gdy przypadkiem trafiłam na blog https://bdsmdomina.wordpress.com/ . Wiecie dobrze, że jestem kobietą konsekwentną. Kocham kontrolę. Kocham ciszę w karcerze, która z czasem zaczyna mówić głośniej niż jakikolwiek krzyk. Kocham spojrzenie uległego, gdy w końcu rozumie, że odebrałam mu nie tylko swobodę ruchu, ale i ciężar decyzyjności. Moje podejście do femdomu jest surowe, bezpośrednie, cielesne. Ale też – przemyślane, symboliczne, głęboko zanurzone w rytuale. Tym większym zaskoczeniem był dla mnie blog Pani Doroty. Bo to inna forma dominacji – subtelniejsza, bardziej duchowa, poetycka. Jej słowa mają strukturę rytuału, ale miękkość aksamitnych kajdan. To nie tylko doświadczenie – to filozofia. To kobieta, która wie, czego chce, ale nie potrzebuje krzyczeć. Jej siła płynie z ciszy, z dojrzałości, z za...
Czytaj więcej

FemDomania.pl – gdzie fantazje spotykają rzeczywistoś

W świecie pełnym masek, poprawności i codziennego udawania, potrzeba autentyczności i wyrazistej ekspresji staje się coraz silniejsza. Zwłaszcza dla tych z nas, którzy czują, że „więcej” zaczyna się tam, gdzie kończy się przeciętność. I właśnie dlatego chcę dziś podzielić się z Tobą miejscem, które jest wyjątkowe — nie tylko dla mnie jako Dominy, ale też dla tysięcy osób poszukujących swojego miejsca w świecie BDSM. Mówię o FemDomania.pl – polskim portalu społecznościowym, który skupia ludzi zafascynowanych relacjami D/s, femdomem, uległością, fetyszem i szeroko pojętą erotyczną grą sił. Co znajdziesz na FemDomanii? To nie jest kolejny płytki portal randkowy. FemDomania to przestrzeń dla ludzi świadomych swoich pragnień — tych, którzy wiedzą, że relacja może być zarówno emocjonalna, jak i oparta na strukturze dominacji i uległości. Portal oferuje wiele funkcjonalności, dzięki którym można nie tylko znaleźć swoją drugą połówkę do zabawy... ale też zbudować realną, autentyczną więź ...
Czytaj więcej