„To chore, a jednak prawdziwe”

 


czyli o tym, jak odnajdujemy się w świecie absurdu i władzy absolutnej

Nie muszę udawać.
Wiem, że to chore.
Wiem, że to, co robimy, nie ma nic wspólnego ze sprawiedliwością, równością, zdrowym rozsądkiem.

Bo jak inaczej nazwać sytuację, w której mężczyzna błaga o przebaczenie, choć to ja popełniłam błąd?

Jak inaczej opisać system, w którym prawda nie ma znaczenia, bo racja należy do tej, która decyduje?

To nie ma sensu.
A jednak — to jest nasz sens.
To, co buduje między nami napięcie, które nie istnieje w zwyczajnych relacjach.

🖤 Lubię te chore gierki

Jestem świadoma tego, co robię.
Gdy przekręcam rzeczywistość.
Gdy stwarzam alternatywny świat, w którym ja jestem centrum, regułą, prawem i sądem.
Wiem, że czasem się mylę.
Ale nie po to jestem na szczycie, żeby się z tego tłumaczyć.

Więc kiedy on przychodzi — z faktami, dowodami, rozsądkiem…
A ja milczę.

A potem mówię tylko:
— Więc jesteś na mnie zły?
I patrzę, jak jego racja zaczyna pękać pod ciężarem mojego spojrzenia.

Czuję wtedy… nie tylko władzę.
Czuję sztukę kontroli, czystą, nieosłoniętą niczym władczość, która nie potrzebuje uzasadnienia.

To perwersyjna gra, tak. Ale to gra, którą kocham.

🔥 Im bardziej absurdalne, tym bardziej go to podnieca

To, co najbardziej fascynujące, to jego reakcja.
Bo im bardziej robi się absurdalnie —
im bardziej sytuacja przeczy logice,
im bardziej oczywiste jest, że przekraczam granice zdrowego rozsądku…

Tym bardziej on się napina,
tym bardziej milknie,
tym bardziej jego ciało zdradza, że to go kręci.

Jakby cały jego system wewnętrzny, wyuczony przez życie, buntował się, krzyczał: „To szaleństwo!”
Ale gdzieś głęboko — jego dusza uległego szeptała: „Właśnie tego chcę… Właśnie tego potrzebuję.”

W skrzyni, w ciszy, kiedy przeprasza mnie za moje błędy —
jest nie tylko posłuszny.
Jest w ekstazie, choć sam przed sobą nie chce tego przyznać.

🔄 Pasujemy do siebie właśnie w tym szaleństwie

Nie jesteśmy logiczną parą.
Nie jesteśmy sprawiedliwi, wyważeni, „partnerzy z równych pozycji”.

Jesteśmy konstruktem, który działa tylko wtedy, gdy ja łamie zasady, a on je akceptuje.

Ja wiem, że manipuluję rzeczywistością.
On wie, że ulega czemuś, co powinno go oburzać.

A jednak — wracamy do siebie. Raz po raz.
On, z miękkimi kolanami i oczyma spuszczonymi w dół.
Ja — z uśmiechem, który mówi: „Znowu jesteś tam, gdzie powinieneś.”

W tym szaleństwie jest porządek.
W tej grze jest prawda.
I nawet jeśli cały świat powiedziałby, że to chore…

To właśnie dlatego działa.
Bo nie chodzi o to, żeby było zdrowo.
Chodzi o to, żeby było prawdziwie, głęboko, bezwzględnie podniecająco.

I dla mnie — to wystarczy.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tylko on, cisza i moja wola.

  Karcer – moja świątynia kontroli i lustro duszy niewolnika Są takie miejsca, które w oczach niewtajemniczonych wyglądają jak zamknięcie. Dla mnie – i dla mojego niewolnika – karcer to coś znacznie więcej. To narzędzie, rytuał, przestrzeń, gdzie odzieram go z pozorów samostanowienia i sprowadzam do jego esencji: czystego uległego oddania. Dla wielu to po prostu małe, ciemne pomieszczenie – dla mnie to świątynia, gdzie sprawuję rytualną władzę, a on doświadcza katharsis. Dlaczego kocham karcer? Karcer daje mi satysfakcję i władzę, ale nie tę ordynarną, powierzchowną. To subtelna forma dominacji, która działa na psychikę głębiej niż jakikolwiek bat. Gdy zamykam drzwi tego miejsca, czuję spokój. Wiem, że mój niewolnik jest tam, gdzie powinien być – w ciemności, sam, odcięty od świata, skupiony wyłącznie na mnie i mojej woli. Czasem wykorzystuję karcer jako karę – za brak dyscypliny, zuchwałość, lub po prostu po to, by przypomnieć mu, kim jest. Innym razem to nagroda – sposób na oczys...
Czytaj więcej

Rekrutacja otwarta – Poszukuję niewolnika godnego mojej ciszy i mojej uwagi

Obraz
Nadszedł moment, w którym otwieram drzwi. Nie do karceru. Do możliwości. Do zaszczytu. Po długim czasie pracy z tymi, którzy już byli „moimi”, postanowiłam przyjąć nowego niewolnika. Jednego. Tylko jednego. Nie szukam mężczyzny. Nie szukam ciała. Szukam duszy gotowej na rozbicie, złożenie od nowa i pełne oddanie. Czego oczekuję Nie interesuje mnie twoje doświadczenie w BDSM. Liczy się to, kim jesteś w milczeniu. Wymagam: Gotowości do głębokiej, trwałej uległości – nie gry, nie weekendowego odgrywania ról. Stabilności emocjonalnej i psychicznej – mój świat to przestrzeń intensywna. Jeśli nie jesteś gotowy, nie próbuj. Zgody na rytuały, kontrolę i samotność – karcer to nie fantazja. To realność. Komunikatywności i szczerości – ukrywanie granic i emocji to forma nieposłuszeństwa. Wrażliwości – musisz czuć , nie tylko chcieć . Gotowości na posłuszeństwo w ciszy i bez scenariusza – nie prowadzę spektakli. Tworzę rzeczywistość. Co Cię czeka Jeśli zostaniesz...
Czytaj więcej

Pierwsze wejście w ciszę – jak prowadzę niedoświadczonego niewolnika do karceru

 Każdy człowiek ma swoje pierwsze razy. Pierwszy dotyk dominacji. Pierwszy raz, gdy nie decyduje. Pierwszy raz, gdy nie wie, co go czeka… ale i tak idzie dalej. Gdy przychodzi do mnie nowy niewolnik — niedoświadczony, jeszcze nieoswojony z głębią, którą niosę — wiem, że nie można go od razu wrzucić w ciemność. Zbyt szybkie zanurzenie w bezwzględną ciszę karceru mogłoby go nie rozbić, ale złamać w sposób nieodwracalny. A ja nie chcę łamać. Chcę tworzyć . Widzę strach – i pozwalam mu istnieć Każdy, kto do mnie trafia, ma w sobie nie tylko pragnienie, ale i lęk . Czasem go wypiera, czasem maskuje udawaną pewnością, czasem chowa w żarliwym „Pani, zrobię wszystko!”. Ale ja zawsze go widzę. I nigdy nie wyśmiewam. Bo wiem, że prawdziwa uległość nie rodzi się ze ślepej odwagi , ale z odwagi świadomej, tej, która drży i mimo to klęka. Zaczynam od obecności, nie od ciszy Nie prowadzę nowego niewolnika od razu do karceru. Zaczynam od relacji. Od słów. Od spojrzenia. Od pytan...
Czytaj więcej