"W skrzyni"


Wszedł do pokoju na czworakach. Tak, jak go nauczyłam. Bez słowa. Bez spojrzenia. Czekał przy progu jak dobrze wytresowany pies, wiedząc, że nie ma prawa wejść dalej, dopóki nie pozwolę.

Wskazałam dłonią na skrzynię w rogu. Ciężka, drewniana, wyściełana tylko cienką warstwą maty. Żadnej wygody. Żadnych pytań. Tylko ciemność i cisza.
— Wchodź. – powiedziałam chłodno.

Nie zareagował od razu. Widziałam, jak jego gardło drży, jak przez chwilę walczy ze sobą. To dobrze. Opór wewnętrzny to paliwo, z którego buduję uległość.
Zbliżył się, powoli, z wahaniem. Zdjął wszystko – tak, jak go wcześniej instruowałam – i wszedł do środka. Zwinął się w embrionalnej pozycji, jak przystało na kogoś, kto w tej chwili nie jest już mężczyzną. Jest tylko narzędziem. Ciałem. Pustym pojemnikiem, który wypełnię sobą.

Zamknęłam wieko z dźwiękiem, który uwielbiam – ten ciężki, metaliczny klik zamka, za którym kryje się nowy poziom posłuszeństwa.
— Nie krzycz. Nie proś. Nie pukaj.
Moje ostatnie słowa. Potem zgasło światło. W całym pokoju.

Etap pierwszy: cisza

Pierwsza godzina była testem. Zostawiłam go samego. Żadnych dźwięków, żadnych sygnałów. Tylko jego oddech i własne myśli. Wiem, jak bardzo go nienawidzi – tej wewnętrznej kakofonii, która narasta, gdy odbiorę mu wszystko inne. Nie słyszy mnie, nie widzi, nie wie, czy jestem blisko. I to właśnie jest klucz. To nie-wiedzenie.

Wróciłam po dokładnie 67 minutach. Cicho. Usiadłam na krześle obok skrzyni. Nie powiedziałam nic. Ale on czuł, że jestem. Czuję to po rytmie jego oddechu. Po drobnym drżeniu drewna, jakby jego ciało w skrzyni chciało zbliżyć się do mojego bez pozwolenia.

Nie otwieram. Nie dotykam. Tylko jestem.

Etap drugi: dźwięk

Delikatne pukanie paznokciem w wieko. Powolne, nieregularne. Raz bliżej jego głowy, raz bliżej stóp. Potem cisza. Potem znów stuknięcie. Nic więcej. On zaczyna szaleć, wiem to. Ciało napięte. W ciemności nie ma punktu odniesienia – tylko ja mogę dać mu sens.

Mijają kolejne minuty. Może godzina. Traci poczucie czasu. Robię to celowo. Zmuszam go, by zapomniał, ile ma lat, kim był, zanim zamknęłam go w tej skrzyni. Teraz jego świat jest mały, duszny i drewniany. A ja jestem Boginią.

Etap trzeci: przesłuchanie

Otwieram skrzynię powoli. Nie gwałtownie. Tylko tyle, by zobaczył moje buty. Pochylam się.
— Ile razy zadrżałeś, myśląc o mnie?
Nie odpowiada. Zawahał się.

Zamykam z powrotem.

Czekam 15 minut.

Znów otwieram.
— Pytanie nie było retoryczne.
Tym razem mówi. Drżącym głosem. Liczba, która mnie nie satysfakcjonuje.
— Kłamiesz.
Zamykam skrzynię na trzy uderzenia serca. Potem znów ją otwieram.
— Spróbuj jeszcze raz.

To nie rozmowa. To tresura.

Etap czwarty: uwolnienie?

Po trzech godzinach pozwalam mu wyjść. Powoli. Każdy ruch kontrolowany. Kolana uginają się pod nim, gdy się prostuje. Ale nie pozwalam mu jeszcze dojść do siebie.

Klęka przede mną. Głowa spuszczona.
— I co teraz jesteś gotów dla mnie zrobić, po tym wszystkim? – pytam.
— Wszystko, Pani... – wyszeptuje.

Uśmiecham się. Mówi prawdę.
Złamałam go tak, jak chciałam. I zbuduję na nowo – dokładnie po mojemu.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tylko on, cisza i moja wola.

  Karcer – moja świątynia kontroli i lustro duszy niewolnika Są takie miejsca, które w oczach niewtajemniczonych wyglądają jak zamknięcie. Dla mnie – i dla mojego niewolnika – karcer to coś znacznie więcej. To narzędzie, rytuał, przestrzeń, gdzie odzieram go z pozorów samostanowienia i sprowadzam do jego esencji: czystego uległego oddania. Dla wielu to po prostu małe, ciemne pomieszczenie – dla mnie to świątynia, gdzie sprawuję rytualną władzę, a on doświadcza katharsis. Dlaczego kocham karcer? Karcer daje mi satysfakcję i władzę, ale nie tę ordynarną, powierzchowną. To subtelna forma dominacji, która działa na psychikę głębiej niż jakikolwiek bat. Gdy zamykam drzwi tego miejsca, czuję spokój. Wiem, że mój niewolnik jest tam, gdzie powinien być – w ciemności, sam, odcięty od świata, skupiony wyłącznie na mnie i mojej woli. Czasem wykorzystuję karcer jako karę – za brak dyscypliny, zuchwałość, lub po prostu po to, by przypomnieć mu, kim jest. Innym razem to nagroda – sposób na oczys...
Czytaj więcej

Rekrutacja otwarta – Poszukuję niewolnika godnego mojej ciszy i mojej uwagi

Obraz
Nadszedł moment, w którym otwieram drzwi. Nie do karceru. Do możliwości. Do zaszczytu. Po długim czasie pracy z tymi, którzy już byli „moimi”, postanowiłam przyjąć nowego niewolnika. Jednego. Tylko jednego. Nie szukam mężczyzny. Nie szukam ciała. Szukam duszy gotowej na rozbicie, złożenie od nowa i pełne oddanie. Czego oczekuję Nie interesuje mnie twoje doświadczenie w BDSM. Liczy się to, kim jesteś w milczeniu. Wymagam: Gotowości do głębokiej, trwałej uległości – nie gry, nie weekendowego odgrywania ról. Stabilności emocjonalnej i psychicznej – mój świat to przestrzeń intensywna. Jeśli nie jesteś gotowy, nie próbuj. Zgody na rytuały, kontrolę i samotność – karcer to nie fantazja. To realność. Komunikatywności i szczerości – ukrywanie granic i emocji to forma nieposłuszeństwa. Wrażliwości – musisz czuć , nie tylko chcieć . Gotowości na posłuszeństwo w ciszy i bez scenariusza – nie prowadzę spektakli. Tworzę rzeczywistość. Co Cię czeka Jeśli zostaniesz...
Czytaj więcej

Pierwsze wejście w ciszę – jak prowadzę niedoświadczonego niewolnika do karceru

 Każdy człowiek ma swoje pierwsze razy. Pierwszy dotyk dominacji. Pierwszy raz, gdy nie decyduje. Pierwszy raz, gdy nie wie, co go czeka… ale i tak idzie dalej. Gdy przychodzi do mnie nowy niewolnik — niedoświadczony, jeszcze nieoswojony z głębią, którą niosę — wiem, że nie można go od razu wrzucić w ciemność. Zbyt szybkie zanurzenie w bezwzględną ciszę karceru mogłoby go nie rozbić, ale złamać w sposób nieodwracalny. A ja nie chcę łamać. Chcę tworzyć . Widzę strach – i pozwalam mu istnieć Każdy, kto do mnie trafia, ma w sobie nie tylko pragnienie, ale i lęk . Czasem go wypiera, czasem maskuje udawaną pewnością, czasem chowa w żarliwym „Pani, zrobię wszystko!”. Ale ja zawsze go widzę. I nigdy nie wyśmiewam. Bo wiem, że prawdziwa uległość nie rodzi się ze ślepej odwagi , ale z odwagi świadomej, tej, która drży i mimo to klęka. Zaczynam od obecności, nie od ciszy Nie prowadzę nowego niewolnika od razu do karceru. Zaczynam od relacji. Od słów. Od spojrzenia. Od pytan...
Czytaj więcej