Femdom okiem Dominy

  Refleksje Dominy na temat ogłoszenia Mistress Dominiki Przeglądając ogłoszenia na femdomania.pl, natknęłam się na profil Mistress Dominiki z Bydgoszczy. Jej opis przyciągnął moją uwagę nie tylko ze względu na zawarte w nim informacje, ale przede wszystkim dzięki wyczuwalnej głębi i autentyczności. 🔍 Intelektualna dominacja Mistress Dominika określa siebie jako "sapioseksualną Dominatrix", co sugeruje, że dla niej dominacja to nie tylko fizyczna kontrola, ale również gra umysłów. Podkreśla, że oczekuje od swoich partnerów nie tylko uległości, ale także intelektualnej stymulacji. To podejście rezonuje ze mną, ponieważ uważam, że prawdziwa dominacja zaczyna się w umyśle, a nie tylko w fizycznych aktach. 🔗 Różnorodność praktyk W swoim profilu Mistress Dominika wymienia zainteresowania takie jak bondage, spanking, pain i sex fetish. To pokazuje jej otwartość na różnorodne praktyki BDSM i gotowość do eksplorowania różnych aspektów dominacji i uległości. Jednocześnie za...

  czyli o absolutnej władzy, która pachnie szaleństwem i podnieca mnie do granic Nie jestem idealna. Potrafię się pomylić. Zapomnieć, przeoczyć, źle zrozumieć. Czasem to coś błahostkowego, czasem poważniejszego. Ale najpiękniejsze jest to, że to i tak kończy się jego winą . Wiem, jak to brzmi. Brzmi jak coś niesprawiedliwego , coś „nieludzkiego”. I właśnie dlatego to mnie kręci . Do szpiku. 🔥 Złość, której nie może wyrazić Jest coś cudownie chorego w widoku mężczyzny, który wie, że ma rację , który czuje złość, irytację, pulsujące napięcie pod skórą … a mimo to musi przepraszać mnie — bo nie wolno mu tej złości okazać. To nie fizyczny ból mnie ekscytuje. To to wewnętrzne rozdzieranie . Ta wojna między jego ego a jego poddaństwem. Wiem, że w środku krzyczy. Wiem, że myśli: „To niesprawiedliwe! Ona się pomyliła! To nie ja!” A ja patrzę na niego spokojnie. Milczę. Czekam. Aż sam podejdzie. Aż sam uklęknie. Aż sam wypowie to zdanie: „Przepraszam Cię, Pani, że się z...

  czyli jak rozbija się męskie ego o ściany skrzyni Zdarza się rzadko. Ale zdarza się. Błąd. Niekonsekwencja. Przeoczenie — z mojej strony. Tak, nawet ja mogę czasem coś zgubić, czegoś nie dopilnować. A on to zauważył. I co gorsze — miał rację . Jeszcze gorzej — był zdenerwowany . Najgorzej — pozwolił sobie to okazać . Etap I: Wybuch i cisza Zaczął mówić szybko. Zbyt szybko. Podniesiony głos, napięte ciało, złość, której nie mógł już zatrzymać. — To nie była moja wina! To ty pomyliłaś daty! Sprawdziłem, Pani, to ty się mylisz ! — krzyknął. Spojrzałam na niego powoli. Nie przerywając zapinania bransolety na nadgarstku. Kiedy skończył, zapadła długa cisza . Zbyt długa, by mógł poczuć się pewnie. Wiedział, że przekroczył granicę. Że fakt, iż miał rację , niczego nie zmienia. W tym układzie racja nie daje wolności. Nie daje głosu. Nie daje pozwolenia, by mężczyzna w dominującym świecie kobiety podnosił ton . Spojrzałam mu w oczy. I powiedziałam cicho: — Za chwilę p...

  czyli jak wzrok potrafi stać się buntem, który trzeba złamać To było rano. Ciche, spokojne, zwykłe. Piję kawę. On w kuchni, za mną, podaje mi coś — i wtedy to zrobił. Odwróciłam się i zobaczyłam jego twarz. Spojrzał mi w oczy. Prosto. Bez zawahania. Bez pytania. Bez zgody. Nie było w tym arogancji. Nie było słów. Ale był komunikat , którego nie mogę ignorować: „jesteśmy równi”. A nie jesteśmy. Nie wtedy, gdy ja trzymam świat w dłoni, a on może co najwyżej dostać ode mnie pozwolenie, by mi go wyczyścić. Etap I: „Zamknij oczy” Nic nie powiedziałam. Odłożyłam filiżankę na blat. — Zamknij oczy — powiedziałam cicho. Zrobił to. Szybko. Od razu. Ale już było za późno. Gest został wykonany. Zasiał ziarenko. A ja nie pozwalam, by coś w moim ogrodzie rosło bez mojego pozwolenia. — Powiedz mi, kto ci pozwolił patrzeć na mnie tak ? — Ja… nie… Pani, ja tylko... — Cisza. Wstałam. Podeszłam do niego. Stał z zamkniętymi oczami, jak chłopiec przyłapany na kradzieży. A ja tylko zad...

  czyli jak mężczyzna nauczył się, że jego miejsce nie jest w roli sędziego Nie uniosłam głosu. Nie uniosłam nawet brwi. Ale w środku poczułam, jak zatrzaskuje się jakaś niewidzialna klamra. Powiedział to spokojnie, może nawet z troską. Jakby był racjonalny. Jakby nasze partnerstwo miało dwie strony równorzędne. — Myślę, że w tym akurat przypadku... może... to ty powinnaś przeprosić. W pierwszej chwili zamarłam. A potem spojrzałam mu prosto w oczy, spokojnie, bez emocji, ale z tą siłą, którą zna doskonale. — Czy właśnie zaproponowałeś, żebym ja cię przeprosiła? Nie odpowiedział. Wiedział, że cokolwiek powie, będzie użyte przeciwko niemu. I słusznie. Etap I: Czas na myślenie Nie kazałam mu wejść do skrzyni od razu. Dałam mu pół godziny . Czasu, żeby naprawdę zrozumiał , co zrobił. I, co ważniejsze — co sugerował . Dałam mu to „komfortowe złudzenie”, że to był tylko głupi komentarz. Nie odezwałam się do niego. Nie spojrzałam. Robiłam swoje. I wiem, że ta cisza była dla n...

  Zaczęło się banalnie. Rozmawialiśmy o czymś przy kolacji. Mówiłam mu o planach na weekend — niezobowiązująco, w moim tonie, który zawsze oznacza, że to nie jest dyskusja . A jednak... przerwał mi. — Może zamiast wyjazdu lepiej byłoby zostać i... Zamarłam. Spojrzałam na niego ponad kieliszkiem wina. — Co zrobiłeś? — zapytałam chłodno. Zrozumiał w sekundę. Cisza. Spuścił wzrok. — Przerwałeś mi — powtórzyłam. — Mnie. Odsunęłam krzesło. Wstałam powoli i powiedziałam tylko jedno zdanie: — Do skrzyni. Teraz. Skrzynia: 40 minut. Bez słów. Zawsze chodzi tam sam. Czasem nawet nie musi się rozbierać — poniżenie nie wymaga nagości. Wystarczy, że wie, co zrobił i co musi się wydarzyć, by to „odkręcić”. Zamknęłam go. Nie trzaskałam klapą. Zrobiłam to cicho, jakby zamykała się stara książka. Poszłam zaparzyć herbatę. Puściłam sobie ulubiony podcast. Kiedy wróciłam, nie powiedziałam nic. Usiadłam w fotelu naprzeciwko i po prostu czekałam. Po 40 minutach zapukał. To ustalony sygnał....

  Mam taką zasadę w związku: nigdy nie kończę kłótni przegraną. Nie dlatego, że zawsze mam rację. Wręcz przeciwnie — bardzo często wiem , że jej nie mam. Ale to bez znaczenia. Bo w naszym domu racja to nie kwestia logiki. To kwestia władzy. A ja jestem jej źródłem. I w tym wszystkim, on wie jedno: jeżeli nasza kłótnia przekroczy pewien punkt, zostanie zamknięty w skrzyni . Nie krzyczę. Nie płaczę. Nie tłumaczę się. Wystarczy spojrzenie i krótkie: — Chyba musisz się zastanowić nad tym, co właśnie powiedziałeś. Wchodź. Bez sprzeciwu. Bez dyskusji. Tylko to ciche, pokorne "tak, Pani" i powolne, znajome ruchy: zdejmowanie koszuli, klękanie, wchodzenie do skrzyni. A potem trzask zamka. Czasem go zostawiam w środku na godzinę. Czasem trzy. Czasem tylko dziesięć minut — bo wiem, że jego umysł zrobi resztę. Skrzynia nie potrzebuje czasu. Skrzynia to symbol . To dowód, że on może mieć rację, ale to ja mam władzę . Co czuję, gdy on tam jest? Spokój. Nie ma nic piękniejszego...